Notes on City and Architecture

©  2012 |   Ahmadreza Hakiminejad-  آندِرگِراوند مُشتم را به میله‌ی سرخ واگن قطار گره زده و کنار درب خروج کز کرده بودم؛ درست جایی که به اندازه‌ی یک آدمِ ایستاده جا بود تا از پس جداره‌ای شیشه‌ای صندلی‌ها شروع شود. احساس خفگی می‌کردم. آدم‌ها در باریکه‌ی واگن قطار انگاری روی هم تلنبار شده بودند. بوی الکل اجتناب‌ناپذیر بود. اصطکاک چرخ‌های قطار به ریل‌های عهدِ بوقی گوش را می‌خراشید. یک لحظه تنه به تنه شدم. بغلی هل خورد روی من. دستم را محکم به میله قلّاب کردم تا پس نیفتم. دو تا سینه‌ی گنده افتاد جلوی چشم‌هام. چشمم را از آن دزدیدم، انداختم روی مرد دیلاقی که بی‌اغراق سرش به سقف واگن می‌سایید. او پیروزمندانه در آن همهمه‌ی خرتوخری کتابش را بر فراز ملت با دست راستش نگه داشته بود و هیکلش را ول کرده بود روی میله‌ی وسط جلوی درگاه. این در حالی بود که چهار نفر دیگر به این میله‌ی وسطی آویزان بودند. همان قدر که کتاب خواندنش در این بحبوحه‌ی جمعیتی قابل تحسین بود در عین حال حرصی‌ام می کرد. داشتم کتاب خواندن او را در این بازار شام هضم می‌کردم که پشت سرش جوانی سیاه‌پوست دست‌به‌میله حواسم را پر

The Underground Map  released this fascinating- perhaps the earliest known- movie footage of London on August 25, 2016. This is a montage of materials from both  British Pathé  and the British Film Institute . The film opens with scenes from a busy Blackfriars Bridge in 1896 where walkers curiously staring at the newly-arrived strange phenomenon, and it ends at the 1908 London Olympics. Video timelines (According to The Underground Map 's author, Scott Hatton): 00:05: BLACKFRIARS BRIDGE (1896) 00:40: HYDE PARK CORNER (1897) 01:50: BANK OF ENGLAND (1897) 03:15: WESTMINSTER (1903) 04:20: CHARING CROSS (1903) 04:40: TOWER BRIDGE (1901) 05:24: VICTORIA EMBANKMENT, WESTMINSTER (1903) 05:40: EMPIRE THEATRE, LEICESTER SQUARE 06:35: THE STRAND (1903) 06:45: PICCADILLY CIRCUS (1902) 07:31: PALL MALL (1903) 07:45: HORSEGUARD'S PARADE (1899) 07:55: PEDESTRIANS CROSS BLACKFRIARS BRIDGE (1896) 08:25: LAW COURTS (1902) 08:41: View of St Martins In The Fields (1903) 09:00: TH

Click on the photo for the full program The piece entitled ‘ Women versus Cities: the Masculinity of Urban Space in Traditionaland and Modern Iran ’   was presented in the  Iranian Studies Conference   held at University of Vienna, 4 August 2016. ABSTRACT It is not long time ago since the introvert male-dominated society, kept its treasure; the goddess of Matbakh 1 behind closed doors of Andarouni 2 . Despite some focal points of effective appearance of Iranian women in urban societies in the late 19 th century (such as Tobacco Protest in 1891), until the early 20th century, the relations of Iranian woman and urban/public space was predominantly restricted to a veiled presence in the mosques, mourning rites and funeral ceremonies, depicting a sorrowful picture of her in the urban society. Rarely seen in the bazaar, possibly the public bath has been the only social platform, in which women could feel freer to interact, to talk and to meet within the only feminine p

تصویر هوایی میدان ونک، تهران (منبع: گوگل مپ) زمینی برای میدان، فضایی برای شهر(وند)! واکاوی قابلیت شگفت‌انگیز یک "زمین بکر" در تحول یک گره مهم شهری منتشرشده در «روزنامه‌ی شرق » /   pdf این قول معروفی است که شهرها، عینِ تمدن‌اَند. اما آن چه مهم است کیفیت این "تمدن" است. سِر کولین بوچانان، شهرساز برجسته‌ی بریتانیایی، نیل به این کیفیت (کیفیت محیط شهری) را خیلی ساده در گرو دو چیز می‌داند: آزادانه راه رفتن و نگاه کردن؛ این‌که با فراغ بال بتوانی در شهر راه بروی، قدم بزنی و به اطراف بنگری [1] . بوچانان کیفیت محیط شهری را در راحتی "انسان پیاده" جستجو می‌کند. این که او چه‌قدر راحت می‌تواند در شهر گام بردارد و نگاه کند. اما آزادی عابر پیاده در شهر- آن‌گونه که فرانسیس تیبالدز، طراحِ شهرِ بریتانیایی به درستی نقل می‌کند- به دو چیز بسته است: مدیریت ترافیک و چگونگی شکل‌گیری و جانمایی بناها [2] . نگاهی موشکافانه به وضعیت اکنون شهرهای‌ ایران، بیان‌گر این مدعاست که شهرهای امروز ما با چالش‌های جدی در هر دو زمینه‌ی پیش‌گفته مواجه‌اند. شهرهای امروز ما مستل

چرا «چرخاب» مهم است؟؛  یادداشتی در اهمیت کاخ «چرخاب» در منطقه دشتستان منتشر شده در روزنامه «بامداد جنوب» قابل توجه است که مدیران زیرک شهری در شهرهای مختلف جهان، شهرهاشان را وامی‌کاوند که شاید سنگی،کلوخی، چیزی از دل خاک درآورند از روزگاران قدیم و آن را در بوق تبلیغات کنند از برای رونق شهر؛ برای اینکه به شهرهاشان هویت ببخشند؛ برای اینکه شهرهایشان را کانون توجه کنند. از آنجا که این مرز جغرافیاییِ مشخص که امروز سرزمین ماست، از نخستین سکونتگاههای ابناء بشر بوده است، فراوانی آثار قدیم در شهرهای ریز و درشت آن کاملا طبیعی به نظر می رسد. بر ماست که این تحفه ها‌ی ناب را پاسداری کنیم نه تنها برای اینکه این کار را کرده باشیم، بلکه برای این‌که این تاریخ شهرها و آثار به جای مانده از این تاریخ است که ماهیت شهرهای ما را شکل می‌دهد. این‌ها به شهر هویت می‌بخشند. چشم و چراغ شهر می‌شوند و چشم‌ها را خیره می‌کنند. نظریه‌ای که امروزه روز، در جهان معاصر بسیار قابل توجه معماران، شهرسازان و مرمتگران است، همان قول معروف محقق ومعمار شهیر ایتالیایی "کامیلو بویی‌تو" است که دگرگونی‌ها و تحولا